آرشیو دسته بندی: آموزش

سرگذشت دستیارهای صوتی

استارت اولین دستیار صوتی در سال ۱۹۱۱ زده شد. آن زمان، «رادیو رکس» ساخته شد که یک وسیله‌ی سرگرمی بود که با صدا زدن‌اش کار می‌کرد. سال‌ها بعد، در سال ۱۹۶۲ اولین ابزار دیجیتال برای تشخیص گفتار با نام آی‌بی‌ام شوباکس (IBM Shoebox) در سیاتل رونمایی شد. در سال ۱۹۷۰ گروهی از پژوهشگران دانشگاه کارنگی در پیتسبورگ پنسیلوانیا  با پشتیبانی وزارت دفاع آمریکا و پژوهش‌گاه امور دفاعی توانستند ابزاری با نام «هارپی» (Harpy) اختراع کنند که توانایی تشخیص هزار کلمه را داشت و اين به وسعت فرهنگ واژه‌های يک کودک سه ساله بود. ده سال بعد، همین گروه از پژوهشگران سیستم پیشرفته‌تری را ايجاد کردند که علاوه بر تشخیص کلمات جداگانه، با استفاده از مدل مارکوف مخفی می‌توانست دنباله‌يی از واژه‌های متوالی را هم پردازش کند.

شوباکس: پژوهشگران آی‌بی‌ام در حال کار با اولين سیستم دیجیتال تشخیص گفتار.

در سال ۱۹۹۰، تکنولوژی تشخیص صدا به همت شرکت‌های مایکروسافت، فیلیپس، آی‌بی‌ام و ديگران به عنوان یک قابلیت در کامپیوترهای شخصی گنجانده شد. مدتی بعد، در سال ۱۹۹۴، با عرضه‌ی گوشی هوشمند آی‌بی‌ام سایمون (IBM Simon) بنیان دستیار مجازی به صورتی که امروزه می‌شناسیم، گذاشته شد. اولین دستیار مجازی مدرن با نام «سیری» در گوشی آیفون محصول اپل (روی مدل 4s) در اکتبر ۲۰۱۱ به کار گرفته شد.

آی‌بی‌ام سایمون: اولين دستیار شخصی دیجیتال (PDA) که به نوعی سلف گوشی‌های هوشمند امروزی‌ست.

دستیار مجازی دستگاهی‌ست که با واکنش نسبت به فرمان‌ها و پرسش‌هايی که از کاربر دريافت می‌کند، وارد ارتباط و تعامل با او می‌شود. با پیشرفت تکنولوژی بسترهای جدیدی برای تعامل کاربر با دستیار مجازی به ایجاد شده است. روش‌های تعامل کاربر با دستیار مجازی متعدد است.

برخی از دستیارها با تعامل متنی کار می‌کنند، يعنی با رد و بدل کردن پیامک، پیام فوری در اینترنت، چت، ئی‌ميل و هر نوع کانال ارتباطی که بر پایه‌ی پیام متنی بنا شده ارتباط بين دستیار مجازی و کاربر برقرار می‌شود. يک نمونه از اين دستيارها محصولی‌ست که برای کاربردهای تجاری از سوی شرکت کانورسیکا (Conversica) آماده شده است.

دسته‌يی ديگر از دستیارهای مجازی با تعامل صوتی کار می‌کنند، مانند دستیار آلکسا که با محصولات مختلف آمازون هم‌آهنگ است و ديگر نمونه‌ها عبارت‌اند از: سیری در سیستم عامل گوشی‌های اپل و گوگل اسیستنت که در دستگاه‌های هوشمند گوگل و انواع گوشی‌های اندروید کاربرد دارد. اين دستیارهای مجازی صوتی را بايد صدا زد تا فعال شوند. فراخواندن آن‌ها با يکی دو کلمه و جمله‌يی کوتاه انجام می‌شود: Hey Siri ، OK Google ، Alexa و Hey Microsoft .

آمازون اکو: سکوی عملیاتی مخصوص دستیار الکسا که توانايی‌های مختلفی دارد.

روش دیگری که به تعامل کاربر و دستیار مجازی کمک می کند، کار کردن با تصاوير است. این قابلیت در دستیار بیکسبی (Bixby) محصول سامسونگ تعبيه شده که در گوشی‌های هوشمند سامسونگ از مدل گلکسی اس‌هشت به بعد فعال است.

البته، بعضی از دستیارهای مجازی از چند طریق می‌توانند با کاربر ارتباط برقرار کند مانند گوگل اسیستنت که هم با انواع پيام‌های متنی و برنامه‌ی پیام‌رسان گوگل هم از طریق صوتی به کمک گوگل هوم و بلندگوهای هوشمند قادر به کار کردن است.

دستیارهای مجازی از تکنيک پردازش زبان طبیعی (NLP) برای تطبیق داده‌های متنی يا صوتی کاربر به شکل دستورهای قابل اجرا استفاده می‌کنند. در اين رویکرد، هم‌چنان از ترفندهای هوش مصنوعی مانند یادگیری ماشین بهره‌برداری می‌شود.

استفاده از دستیارهای مجازی در محیط‌های مختلفی پيش‌بينی شده است. در دستگاه‌هایی مانند بلندگوهای هوشمند، از آمازون اکو گرفته تا گوگل‌هوم (Google Home) و اپل هوم‌پاد (HomePod) يا در برنامه‌های کاربردی پیام‌رسان که در گوشی‌های هوشمند و برخی از سایت‌ها مثل فیسبوک در دسترس هستند. بعضی از آن‌ها به عنوان بخشی از يک سیستم عامل‌ مشخص طراحی شده‌اند، سیری که روی سیستم عامل آی‌او‌اس مخصوص تجهیزات هوشمند اپل قرار دارد يا دستیار بلک‌بری که مخصوص گوشی‌های بلک‌بری‌ست. بعضی از دستیارها روی انواع گوشی‌ها و تبلت‌های هوشمند مستقل از پیکره‌ی سیستم عامل نصب می‌شوند، مانند بیکسبی محصول سامسونگ. دستیارهايی هم هستند که به صورت افزونه‌يی برای سیستم‌های پيام‌رسانی و چت کار می‌کنند، مثل آئرومکزیکو (Aeromexico) در فیسبوک مسنجر یا ویچت سکرتری  در ویچت. دسته‌يی از دستيارهای مجازی هم در لوازم خانگی و اتومبیل‌ها و حتا در تکنولوژی‌های پوشیدنی کاربرد دارند.

با دستور دادن به دستیار مجازی می‌توان از خدمات آن استفاده کرد. خدماتی که هم‌چه دستیارهايی ارائه می‌دهند نظیر مطلع شدن از وضعیت آب و هوا، مرور اخبار و اطلاعات، سر زدن به سایت‌هايی مثل ویکی‌پدیا، پخش موسیقی از سرویس‌های مخصوص برخط، پخش فیلم و دیدن برنامه‌های تلویزیونی است. مهم‌تر از تمام این‌ها، می‌تواند در ارائه‌ی خدمات برای جایگزين کردن نيروی انسانی باشد. بر اساس مطالعات انجام‌شده، به کمک دستیارهای مجازی ۳۰ درصد از بار کاری نیروی انسانی در مراکز مشاوره‌ی تلفنی کاهش یافته است.

چرا روشنایی هوشمند؟

Smart Lighting

حتما سؤال‌های زیادی در باره‌ی روشنایی هوشمند در ذهن‌تان نقش بسته و کنجکاو هستید تا دلیل هوشمندسازی سیستم روشنایی محیط زندگی‌تان را بدانید. خوب، دلایل زیادی وجود دارد. همین که می‌توانید شدت روشنایی لامپ‌ها را مدیریت کنید و یا با استفاده از فرمان‌های صوتی وضعیت آن‌ها را کنترل کنید، دلایل کم‌اهمیتی نیستند.

اگر سیستم روشنایی خانه‌تان هوشمند باشد می‌توانید چراغ‌ها را گروه‌بندی کنید. مثلا تمام چراغ‌های اتاق نشیمن را در یک گروه و چراغ‌های طبقه‌ی پایین را در گروه دیگری قرار دهید تا بتوانید همه‌ی آن‌ها را با هم کنترل کنید. حتا می‌توانید طبق عادت‌هایتان روتین‌های خاصی را تنظیم کنید. مثلا تنها با گفتن عبارت «Movie Time» چراغ‌های اصلی خاموش و بقیه ‌لامپ‌ها کم نور می‌شوند و محیط برای دیدن فیلم مورد علاقه‌تان آماده می‌شود. حتا می‌توانید برنامه‌يی تنظیم کنید که وقتی در باز می‌شود چراغ‌های تراس روشن شوند. این روال به کمک حس‌گر به راحتی قابل اجراست.

قابلیت ایجاد یک برنامه‌ی زمان‌بندی از دیگر مواردی‌ست که در هوشمندسازی سیستم روشنایی اهمیت دارد. به عنوان مثال، می‌توانید مدت زمانی را که می‌خواهید یک چراغ روشن بماند، تعیین کنید. بعضی از افراد از یک سری الگوها یا بهتر است بگوییم حقه‌ها مثل سوسو کردن چراغ استفاده می‌کنند تا نشان دهند کسی در خانه حضور دارد و مشغول تماشای تلویزیون است. حقه‌يی برای دور نگه داشتن سارقان از خانه‌يی که واقعا خالی‌ست!

چراغ‌های هوشمند چه‌گونه کار می‌کنند؟

این مدل از لامپ‌ها مثل لامپ‌های معمولی هستند، اما فرق‌شان این است که می‌توانند از راه‌های مختلف به وای‌فای وصل شوند. بعضی از این لامپ‌ها مثل لیفکس مستقیما به وای‌فای وصل می‌شوند و بعضی دیگر برای وصل شدن به اینترنت نیاز به هاب دارند و حتا مدل‌هایی هم هستند که از طریق بلوتوث به طور مستقیم به گوشی همراه وصل می‌شوند.

کنترل روشنایی از راه دور.

نصب  یک لامپ هوشمند

نصب انواع لامپ‌های هوشمند با هم متفاوت است. برای جاسازی لامپ هوشمند مانند هر لامپ دیگری کافی‌ست آن را در نگه‌دارنده بپیچانید تا نصب شود. برای راه‌اندازی لامپ‌های وای‌فای که بدون نیاز به هاب کار می‌کنند، همين کافی‌ست. در حالت کلی، گام بعد تنظیم هاب و برنامه‌ی کاربردی‌ست. برای تنظیم جزئیات بايد از برنامه‌ی کاربردی کمک گرفت.

قيمت لامپ‌های هوشمند چه‌قدر گران است؟

قیمت لامپ‌های هوشمند بستگی به نوع آن و نیاز شما دارد. اما نه! اين لامپ‌ها آن‌قدرها هم گران نیستند. البته، معلوم است که به طور کلی گران‌تر از لامپ‌های معمولی هستند. خبر خوب این که شما هیچ وقت در معامله با مغازه‌های خرده‌فروشی پشیمان نمی‌شوید، چون همیشه از آن‌ها می‌توان تخفیف خوبی گرفت.

گزینه‌ی دیگری که می‌توان به جای لامپ‌های هوشمند برای هوشمندسازی سیستم روشنايی به کار گرفت، استفاده از کلیدهای روشنایی هوشمند است. با استفاده از اين کليدها امکاناتی مثل  تغيير شدت روشنایی و تنظیم طیف نور و رنگ تابش لامپ هوشمند از دست می‌روند، اما در عوض، هزینه‌ی خریداری تعداد زيادی لامپ هوشمند از دوش‌تان برداشته می‌شود.

پروتکل ارتباطی نهفته در لامپ‌های هوشمند

سه رویکرد اصلی برای اتصال لامپ‌های هوشمند به گوشی‌های همراه‌ طراحی شده است. هر کدام از این روش‌ها امتیازها و نارسایی‌هایی دارند. در رو آوردن به برخی از روش‌ها، به تجهیزات اضافی دیگری نياز است تا بتوان تعامل مناسبی با خانه‌ی هوشمند برقرار کرد. در ادامه به اين رویکردها می‌پردازیم.

لامپ‌های زد_ویو و زیگبی

لامپ‌های هوشمند مبتنی بر پروتکل‌های زدـویو و زیگبی متکی به محبوب‌ترین، مطمئن‌ترین و تطبیق‌پذیرترین روش‌های اتصال هستند. ارسال و اجرای به موقع فرمان‌ها مهم‌ترین نکته‌يی‌ست که باید حتما به آن توجه کرد.

این دو پروتکل ارتباطی مخصوص راه‌اندازی خانه‌های هوشمند طراحی شده‌اند و می‌توانند از سیستم‌های بزرگی و یک‌پارچه‌يی که خدمات مختلفی را به صورت هوشمند با اتصال به یک هاب و مرکز کنترل ارائه می‌دهند، پشتی‌بانی کنند. بنا بر این، اگر لامپ هوشمند زیگبی یا زدـویو داشته باشید می‌توانید آن را به هر هاب زیگبی یا زدـویوی وصل کنید. آمازون اکو پلاس و فیلیپس هیو بهترین مثال از این موارد هستند. به طور عادی شما برای استفاده از لامپ‌های هیو نیاز به یک هاب فیلیپس دارید، اما به دلیل این که یک هاب زیگبی در اکو پلاس تعبیه شده، شما به آسانی می‌توانید از لامپ‌های هیو از طریق اکو پلاس و بدون استفاده از هاب فیلیپس استفاده کنید. هرچند با اين رویکرد، برخی از روال‌ها و سناریوهایی که به کمک هاب فیلیپس در اختیار گذاشته می‌شوند، از کف‌تان می‌رود!

بزرگ‌ترین مشکلی که لامپ‌های هوشمند زدـویو و زیگبی با آن روبه‌رو هستند، الزام به استفاده از هاب است. حال چه هاب ضروری متعلق به شرکت سازنده‌ی لامپ‌های هوشمند مثل فیلیپس باشد یا محصولی از شرکت‌های شخص ثالث مثل سامسونگ، وینک و ديگران.

لامپ‌های وای‌فای

لامپ‌های وای‌فای دومین نوع از محبوب‌ترین چراغ‌های هوشمند به حساب می‌آیند. باید تا به حال درباره‌ی تکنولوژی وای‌فای شنیده باشید. اين همان امکانی‌ست که در يک شبکه‌ی خانگی اکثر وسیله‌های خانه‌ را به اینترنت وصل می‌کند، از تلویزیون و گوشی هوشمند گرفته تا لپ‌تاپ و کنسول‌های بازی.

رویکرد لامپ‌های وای‌فای به همین صورت است که به جای اتکا به پروتکل‌های زیگبی یا زدـویو و استفاده از هاب‌های متناظر آن‌ها، مستقیما از طریق دستگاه مودم – روتر که در واقع شامل يک هاب وای‌فای هم هست، به اینترنت وصل می‌شوند. به اين ترتيب، می‌توان با يک برنامه‌ی کاربردی هم‌چه لامپ‌هايی را کنترل کرد. با لامپ‌های وای‌فای دیگر نیاز به هزینه‌‌کرد اضافی برای خرید هاب مستقل و جداگانه نیست.

با اين حال بايد توجه داشت که این لامپ‌ها به اندازه‌ی لامپ‌های مبتنی بر زدـویو و زیگبی به راحتی قابل اتصال نیستند. برای ارتباط با اين لامپ‌ها بايد در سامانه‌ی اينترنتی شرکت سازنده يک شناسه‌ و حساب کاربری ايجاد کرد. آن‌گاه لازم است به سرویس‌دهنده و مرکز کنترل خانه‌ی هوشمند، مانند محصولات اپل و آمازون، برای دسترسی به اين شناسه اجازه صادر کرد. کنترل‌کننده‌ی مرکزی خانه‌ی هوشمند با دسترسی به اين شناسه می‌تواند عملکرد لامپ را کنترل و مديريت کند.

کنترل لامپ لیفکس از طریق وای‌فای.

بعد منفی دیگر این لامپ‌ها این است که ممکن است پهنای باند و ظرفیت ارتباط اینترنتی در خانه پاسخ‌گوی نیاز  تعداد زیاد لامپ‌ها نباشد. در اين صورت، ممکن است تأخیر در شبکه‌ی اینترنتی خانه ایجاد شود. برای رفع اين دردسر، به یک هاب یا روتر نیاز است که بتواند از تعداد زياد ابزارهای متصل به شبکه‌ی وای‌فای به نحو مطلوب پشتی‌بانی کند.

از بين لامپ‌های معرفی‌شده در پست قبلی، لامپ‌های لیفکس و یوفی از پروتکل ارتباطی وای‌فای استفاده می‌کنند.

لامپ‌های بلوتوثی

لامپ‌های بلوتوثی هم طرفداران خودشان را دارند. با اين همه، به اندازه‌‌ی دو دسته‌ی ديگر از لامپ‌ها محبوب نیستند. ممکن است قیمت اين لامپ‌ها ارزان‌تر باشد و تولیدکنندگان بتوانند با هزینه‌ی مقرون به صرفه‌ای این لامپ‌ها را بسازند و عرضه کنند، اما به پای محصولات وای‌فای، زد-ویو و زیگبی نمی‌رسند.

باری، همان‌طور که هدفون‌ها و وسیله‌های پوشیدنی از طریق بلوتوث به تلفن‌های همراه‌ متصل می‌شوند، لامپ‌های بلوتوثی هم به گوشی‌ وصل می‌شوند تا بتوان آن‌ها را به راحتی کنترل کرد.

يکی از ابعاد منفی استفاده از اين لامپ‌ها دردسرهای زوج کردن آن‌ها با گوشی‌های هوشمند است. ارتباط‌های بلوتوثی برای مدت طولانی پایدار نيست و دچار قطعی می‌شوند. در هر بار اقدام به عملیات کنترلی بايد بررسی کرد که آيا ارتباط قطع نشده و مدام بايد تنظیمات بلوتوث را خاموش و روشن کرد و به جست‌وجوی متقابل لامپ و گوشی مشغول شد.

از ديگر سو، بیرون از خانه‌ و با افزايش فاصله از محل نصب لامپ به کمک بلوتوث نمی‌توان کاری کرد، زيرا ديگر دسترسی به لامپ موجود نيست و نمی‌توان آن‌ها را کنترل کرد. علاوه بر این، برای تعامل با دستیار‌های گوگل و الکسا استفاده از یک هاب واسطه ضروری‌ست.

استانداردهای اینترنت اشیاء

IOT

معمولا با اين سؤال روبه‌رو می‌شويم که با اين همه روش‌های استانداردی که وجود دارد، کدام را بايد انتخاب کنيم؟ زيگبی؟ تِِرِد (Thread)؟ بلوتوث؟ يا تکنولوژی وای‌فای؟ يا حتا لورا (LoRa)؟ يا به‌تر است برای عملياتی شدن نسل پنج (5G) و اينترنت اشياء باند باريک (NB-IoT) صبر کنيم؟

هم‌چه پرسش‌هايی نشانه‌ی سردرگمی‌ست و تا حدی گرايش به اينترنت اشياء را کند می‌کند. بخشی از اين سردرگمی به خاطر اين است که هميشه واضح و مشخص نيست کدام استاندارد مناسب است. علاوه بر اين، بازاری‌ها موقع معرفی يک محصول آن‌چنان ادعاهايی در باره‌ی قابليت‌های تازه‌ی استانداردها مطرح می‌کنند، مثلا زمان واکنش در حد ميلی‌ثانيه، که گويی خيلی اهميت دارند. اين‌طور نيست. خيلی از فعاليت‌ها و کاربردها با زمان واکنش در حد ثانيه صورت می‌پذيرند و هيچ طوری نمی‌شود. حتا در پخش زنده‌ی تله‌ويزيونی ممکن است چند ثانيه‌يی تأخير رخ دهد و هم‌چنان ماهيت پخش زنده‌اش حفظ شود.

بالاخره کسی بايد به اين پرسش پاسخ دهد: «کدام استاندارد را بايد به کار برد؟»

ربط فن‌شناسی و روان‌شناسی

گوشی‌های هم‌راه ما از سه الگوی راديويی: نسل چهارم (4G)، وای‌فای و بلوتوث بهره می‌برند. چرا سه تا؟ چرا يکی يا دو تا يا چهار تا نيست؟ اين امر دليلی دارد که به تکنولوژی مرتبط است و البته به همان اندازه به روان‌شناسی تجربه‌ی ما از محيط زنده‌گی‌مان.

اول، تکنولوژی! سه عامل اصلی در عمل‌کرد يک الگوی راديويی تعيين‌کننده هستند:

• – برد (تا چه فاصله‌يی از ايست‌گاه مبداء می‌توان محموله را ارسال کرد)؛
• – نرخ داده (برای کاربردهايی از انتقال صدای معمولی گرفته تا مشاهده‌ی ويدئو)؛
• – عمر باتری (هر چه طولانی‌تر، به‌تر).

عامل چهارمی هم معمولا در بين است: هزينه! و معلوم است که هر چه بيش‌تر بخواهی پول بيش‌تری هم بايد بدهی. به عبارت ديگر، رسيدن به برد طولانی هزينه را افزايش می‌دهد و به همين ترتيب، نرخ داده‌ی بيش‌تر و عمر طولانی‌تر باتری منجر به افزايش هزينه می‌شوند. از نظر فنی، هر چند هر کاری امکان‌پذير است و می‌توان تنها يک الگوی راديويی داشت، اما اين الزاما مقرون به صرفه نيست.

به يک مثال سرراست توجه کنيد. موقعيتی را تصور کنيد که در حال گوش دادن موسيقی از طريق گوشی هم‌راه‌تان و با استفاده از يک هدفون بی‌سيم بلوتوث هستيد. هدفون مستقيما به گوشی متصل است و به شبکه‌ی سلولی گوشی ارتباطی ندارد. از نظر فنی اين امکان وجود دارد که هم گوشی هم هدفون را به شبکه‌ی سلولی متصل کرد و آن‌گاه موسيقی را از مبداء گوشی هم‌راه‌تان و پس از عبور از شبکه‌ی سلولی به کمک هدفون بشنويد.

و اين هم مثالی ديگر: وقتی که در خانه به کمک چاپ‌گر وای‌فای فرمان چاپ سندی را که در کامپیوترتان باز است، صادر می‌کنيد، چه اتفاقی می‌افتد؟ آيا اطلاعات سند و فرمان چاپ مستقيما از کامپيوتر به چاپ‌گر منتقل می‌شود؟ از نظر فنی به کمک بلوتوث يا اتصال مستقيم وای‌فای اين کار ممکن است، اما اين کار می‌تواند از طريق مسيرياب وای‌فای تعبيه‌شده در خانه انجام شود.

اين کار را به ترتيب آتی هم می‌توان انجام داد: فرمان چاپ را می‌توان به سرويس ابری فرستاد و از آن‌جا فرمان با عبور از يک شبکه‌ی کابلی (يا فيبری) به مسيرياب خانه‌گی و بعد، به صورت بی‌سيم به چاپ‌گر می‌رسد. راه‌های متعددی وجود دارد که می‌توان اين کار را به صورت سيمی و بی‌سيم سامان‌دهی کرد و تا زمانی که اين راه‌ها به نتيجه می‌رسند و کار می‌کنند، همه رضايت خواهند داشت.

و اما دوم، ما چه تجربه‌يی از محيط داريم؟ اين موضوع کم‌تر به تکنولوژی و بيش‌تر به روان‌شناسی ربط دارد. در کوچک‌ترين مقياس، ما يک فضای شخصی را تجربه و حس می‌کنيم. تا حالا شده با کسی گفت‌وگو کنيد که خيلی به صورت شما نزديک می‌شود و از اين وضعيت حس ناخوش‌آيندی داشته باشید؟ اگر آری، می‌فهميد که منظور از فضای شخصی چيست. اين فضا بسته به اين که کجا باشيد و برويد ابعادی متغير و قابل انعطاف دارد. هم‌چنین احساس شما هم نسبت به آن در موقعيت‌های متفاوت فرق می‌کند. مثلا وقتی بين جمعيت در شلوغی مترو هستيد يا زمانی که در رستوران غذا می‌خوريد يا موقعی که در محيط کار مشغول کار هستيد، تصور و تجربه‌ی متفاوتی از فضای شخصی داريد.

اين فضای شخصی دارای زمينه‌های شنيداری و ديداری هم هست. انگار اين فضا يک قلم‌رو شخصی و خصوصی قرار است برای افراد در مقابل دنيای بيرون و اطراف ايجاد کند. همين است که از تعبيرهايی مانند فضای بيرونی و درونی، عرصه‌ی عمومی و خصوصی استفاده می‌کنيم.

از طرفی، اين هم موضوع قابل اعتنايی‌ست که فضای بيرونی و عمومی محل اِعمال قانون از سوی دولت است.

حالا، اين ويژه‌گی‌های مربوط به فضا را به الگوی راديويی برگردانيد. دقت کنيد: يک ارتباط راديويی با بلوتوث در فضای شخصی ما کارآمد است، يک ارتباط رادیويی وای‌فای در محيط خصوصی به کار می‌آيد و ارتباطات راديویی نسل سوم و چهارم و در آينده، نسل پنجم به کار عرصه‌ی عمومی می‌آيند.

انواع استاندارد‌های اینترنت اشیاء.

در دو سه دهه‌ی اخير، تمام استانداردها در نبرد بوده‌اند تا دامنه‌ی کاربرد بيش‌تری پيدا کنند. هنوز هم برخی از اين دعواها ادامه دارد. در باره‌ی شبکه‌های نسل پنج که به عنوان استانداردی برای ارتباطات در عرصه‌ی عمومی در آستانه‌ی فعال شدن هستند، ادعا می‌شود که در فضاهای داخلی به همان قوت کار می‌کند و می‌تواند به طور کامل وای‌فای را پس بزند و کنار بگذارد. در ابتدای ورود تکنولوژی بلوتوث ادعاهای جدی برای جای‌گزينی وای‌فای مطرح شد، اما موفقيتی به دست نيامد و در عوض، با توسعه‌ی وای‌فای و ارائه‌ی راه حل وای‌فای دايرکت (WiFi Direct) به جای‌گاه بلوتوث چشم دوخت. هر چند، اين تلاش نيز چندان موفقيت‌آميز نبود و دامنه‌ی کاربرد وای‌فای دايرکت در ارتباطات بی‌سيم پهپادها يک جای اختصاصی پيدا کرده است.

گسترش مفاهيم به استانداردهای اينترنت اشياء

با درکی که از تفاوت‌های اساسی و کاربردی بسترهای ارتباطی بلوتوث، وای‌فای و شبکه‌های نسل چهارم و نسل پنجم به دست می‌آيد، به ذهنیتی مناسب از تعامل‌های شبکه‌يی می‌توان رسید.

با اين همه، با انبوهی از استانداردهای اينترنت اشياء که با سطح توان پايين کار می‌کنند و پيش رو سر و کله‌شان پيدا شده، چه بايد کرد؟

در گام نخست، چه بسا مناسب است که از وضعیت بازار اين استانداردها سر در بياوريم.

تمرکز اصلی استانداردهای با سطح توان پايين بر مصالحه بين طول عمر زياد باتری‌ و افزايش برد است. دغدغه‌ی اين روی‌کرد اعتنايی به نرخ داده نمی‌کند. معمولا از استانداردهای با سطح توان پايين برای اتصال تجهيزاتی مثل حس‌گرها به اينترنت اشياء به منظور به اشتراک گذاشتن داده‌ها استفاده می‌شود. نرخ داده‌ی لازم برای هم‌چه کاربردهايی کسر کوچکی از آن مقداری‌ست که در کاربردهای متداول اينترنتی مورد نياز است. به اين ترتيب، با کاهش نرخ داده زمينه‌ی افزايش عمر باتری فراهم می‌شود.

استانداردهای با سطح توان پايين در بردهای محلی و وسيع و برای کاربرد تجهيزات شخصی فضای رقابتی قابل توجهی شکل می‌دهند:

• – در کاربرد تجهيزات شخصی، تکنولوژی بلوتوث کم‌توان سهم عمده‌ی بازار را در اختیار دارد.
• – در محدوده‌‌های خصوصی و ارتباطات محلی، مثل خانه‌ها و دفاتر کار، استاندارد زیگبی (که در واقع زیرشاخه‌یی کم‌توان از استاندارد وای‌فای است) دست بالا را دارد.
• – در فضای عمومی و شبکه‌های وسیع اقبال به استاندارد NB-IoT (اینترنت اشياء باند باريک) به عنوان جزئی از شبکه‌های نسل چهار و پنج قابل اعتناست.

با اين اوصاف، پاسخ به پرسش در باره‌ی چشم‌انداز استانداردها در بازار و صنعت ممکن می‌شود و بحث در اين باره به سرانجامی می‌رسد و اين تضادی با در اختيار بودن هر سه بستر روی گوشی‌های هوشمندمان ندارد.

مواجهۀ تکنولوژی بی‌سیم با بستر ارتباطات سیمی